Manon schrijft - 'Wie ben ik?'
De vraag 'wie ben ik?' is geen makkelijke. En ik denk dat dat voor heel veel mensen met al dan niet een psychisch probleem speelt. Eerder dit jaar ben ik geïnterviewd voor een herstelverhaal. Dat is nog terug te lezen op deze website. Maar wat ik wél kan vertellen is dat ik Manon ben. Een jonge vrouw van 31 jaar, geboren en getogen Doetinchemse.
Sinds anderhalf jaar verblijf ik voor behandeling op De Meent in Warnsveld - een kliniek voor voortgezette behandeling en verblijf. Ik ben journalist en schrijver - en sommigen noemen me zelfs dichteres - en heb eigenlijk al praktisch mijn halve leven dat beroep uitgevoerd. Ik werkte bij verschillende kranten, (vak)bladen, meerdere online bedrijven waar ik de teksten voor verzorgde en zo nog heel wat andere freelance-klussen. Soms wel even met een soort van pauze, omdat ik ook al heel lang last heb van verschillende psychische problemen, waar ik dan klinisch, in deeltijd of ambulant behandeling voor volgde. Door behoorlijk nare gebeurtenissen in het verleden heb ik last van CPTSS (complexe posttraumatische stressstoornis). Daarnaast kamp ik meer dan twee derde van mijn leven met anorexia nervosa en een chronische depressie.
Maar... ik bén niet mijn stoornissen. Ik houd van theater, goede muziek zoals van Wende Snijders, Damien Rice, Maria Mena en eigenlijk nog heel veel meer. Ik geniet volop als ik ze live mag zien optreden. Vroeger zwom ik vrij hoog in de zwemtop, waardoor ik moest stoppen bij de musicalvereniging waarbij ik speelde. Maar die laatste passie, musical, is altijd gebleven. Ik kan erg genieten van een avondje musical, cabaret of muziek. Ik ga graag op pad met vriendinnen: dat kan een simpele kop lekkere cappuccino zijn en fijn bijpraten, shoppen of naar een museum. Ook bezoek ik graag met hen een ('onbekende') stad. Ik kan genieten van de kleinste dingen, zoals een neusknuffel met mijn lieve kat Kato, een warme herfstwandeling tussen de knisperende gekleurde blaadjes, het schrijven van een kaartje - maar ook een kaartje of post ontvangen doet mij erg goed.
Hoofdzakelijk ben ik nu in behandeling. Na een heftig ECT-traject (elektroconvulsietherapie) ben ik reeds begonnen met een intensieve traumabehandeling. Daar gaat veel tijd in zitten en is intensief; maar ik ben blij dat ik er eindelijk mee ben begonnen. Ik heb zóveel jaren hulpverlening achter de rug.
En dan is er dus nog Kato, mijn poezenkindje en hulpkat. Gelukkig mag ik haar hier houden; dat werkt zo herstelbevorderlijk! Recent schreef ik een artikel over de grote betekenis van Kato voor mij op deze site.
Deze blog zal om de week verschijnen. Zo zal mijn (herstel)proces te volgen zijn, maar vertel ik ook hoe het bijvoorbeeld is om in behandeling te zijn, hoe het contact is met mede-cliënten of hoe ik mijn toekomst zie. Wat ik doe met mijn ervaringsdeskundigheid, stigma's in de ggz, hoe ik in de 'gewone' wereld blijf staan en werk aan resocialisatie... En zo nog veel meer: er liggen al heel wat ideeën op stapel. Schrijven heeft me altijd het hoofd boven water weten te houden, dus ik vind het een hele fijne en toffe eer dat ik gevraagd ben om een blog te gaan bijhouden. En mocht je graag willen dat ik ergens specifiek over schrijf: laat dat gerust weten! Ik ben te bereiken via e-mail.
Tot over twee weken!
Groet, Manon