Marijke blogt: Pijnlijke gevolgen voor de familie
In de vorige blog schreef ik, dat ik goede herinneringen bewaar aan mijn opname. Dat neemt niet weg dat ik hele pijnlijke herinneringen heb aan de gevolgen die mijn opname had voor mijn gezin. Ik heb het daar nog steeds moeilijk mee.
Partner
Toen ik 29 jaar geleden opgenomen werd, kreeg mijn partner, die net een betere functie had gekregen, een paar weken later te horen dat hij gezien de gezinssituatie werd teruggezet naar zijn oude functie. De reden was dat men vond dat het beter was voor mijn partner. Hij zou zo beter overeind kunnen blijven. Ik vond het een mes in zijn rug...
Kind
Toen ik opgenomen werd, was er geen plaats voor mijn baby van drie maanden. Er waren al twee baby’s op de afdeling. Het duurde een aantal weken voordat mijn kind ook opgenomen kon worden. In die tijd was ze bij mijn hele lieve buren die zelf twee dochters hadden. Aan aandacht en liefde heeft het mijn dochter toen niet ontbroken. Maar de opname betekende dat ze acuut van borstvoeding overgezet werd op flesvoeding. Op zich al traumatisch denk ik. Bovendien bleek ze bij aankomst in het ziekenhuis bijna helemaal onder het eczeem te zitten. Koemelk-allergie luidde de diagnose, maar ik denk zelf dat stress ook een grote rol heeft gespeeld.
Daarna was ze bij mij in het ziekenhuis en ging ze mee naar huis. Mijn herstel duurde ruim twee jaar. Wat moet het voor een klein kind betekenen als je moeder op alles wat je doet door angst, depressie en de medicatie op z’n best ‘lauw’ reageert? Een deel van de tijd niet kon praten (maar wel zingen)? In deze tijd heeft GGNet Preventie de cursus Ouder-Baby-Ondersteuning (OBO) voor mensen met psychische klachten die een baby hebben. De cursus werkt aan een goede hechting tussen ouder en kind. Maar dat aanbod was er toen nog niet. Gevolg voor mijn kind: hechtingsproblemen.
Schuld
En ja, ik weet het: ik kon er niets aan doen. Ik heb er niet voor gekozen om zo ernstig psychisch ziek te worden. Tegen medepatiënten die ermee worstelen, zeg ik ook altijd: zou je je ook schuldig voelen als je een ernstige lichamelijke ziekte zou hebben gehad? Minder, waarschijnlijk, want daarvan is echt duidelijk dat je er niets aan kan doen.
Maar dat kan allemaal waar zijn: feit blijft dat een psychische aandoening tijdelijke en blijvende negatieve gevolgen kan hebben voor je omgeving. Dat is heel erg pijnlijk vooral als het je partner en kind betreft en je ziet welk verdriet ze ervan hebben. Wat je eigen herstel dan weer helemaal niet bevordert. En zo tobben we lekker verder.....
Wilt u reageren naar Marijke op deze blog? Mail naar ggnetblogger@gmail.com