Marijke blogt: Niet zonder partner
In mijn vorige blog heb ik verteld dat ik na mijn opname heb gewerkt en twee studies heb gedaan. Dat klinkt succesvol maar dat wil ik toch wat nuanceren: zonder partner zou dat nooit gelukt zijn.
Want studeren kost geld. En bij iedereen moet brood op de plank, dus zonder partner die een inkomen had, had ik niet rustig thuis 15 jaar kunnen studeren. En dankzij zijn inkomen wonen we in een huis in een hele stille straat, heel prettig als je vanwege je autisme overgevoelig bent voor geluid.
En dan heb ik het alleen over geld. Mijn partner bezocht me vrijwel iedere dag tijdens mijn opname van 13 weken: ik kon bijna geen ander bezoek verdragen. Toen ik na 13 weken weer thuis was, was ik nog lang niet orde dus mijn partner heeft nog bijna twee jaar heel veel op moeten vangen. En nog steeds vangt hij het nodige op omdat ik sommige zaken (hevige stress) niet aankan: mensen in mijn omgeving hebben de instructie eerst mijn partner te bellen als ze een zwaar probleem of schokkend nieuws hebben.
Ik denk dat voor veel meer patiënten geldt dat zij goed lijken te functioneren, maar dat dit voor een flink deel te danken is aan het feit dat ze overeind worden gehouden door hun partner.
Dat moet dan wel een stevige partner zijn. Als de partner zelf ook psychische klachten heeft, dan is het een ander verhaal. Wat ik ervan gezien heb in de praktijk, is dat partners die beide psychische klachten hebben, in het begin veel steun hebben aan elkaar, maar dat de problemen later vaak verdubbelen.
Mijn partner moest het stellen zonder enige ondersteuning vanuit de geestelijke gezondheidszorg. Hoe hij het redde met een echtgenote in het ziekenhuis, een baby bij de buren en zijn werk: hij zocht het maar uit. Bovendien moest hij fungeren als aanspreekpunt. Mijn ouders en broers en zus die wilden weten hoe het met mij ging: ze werden niet te woord gestaan maar doorverwezen naar mijn, toch al overbelaste, partner. De familie ondersteunen en betrekken bij de behandeling: daar hadden ze 29 jaar geleden nog nooit van gehoord. Of sterker nog: dat vond men ongewenst. Had men wel met mijn ouders en broers en zus gesproken, dan had men mogelijk eerder een juiste diagnose gesteld.
Tegenwoordig is er gelukkig meer aandacht voor de familie en de partner. De afdeling Preventie heeft cursussen en gesprekken (zie ggnet.nl/cursussen), er is een familieraad die van alles organiseert, en ik las dat bij GGNet een gediplomeerde familie-ervaringsdeskundige is aangesteld. Geweldig! Zo krijgen partner en familie hopelijk de ondersteuning die zij echt nodig hebben. Dat is niet alleen goed voor de partner en familie, maar ook voor de patiënt.
Wilt u reageren naar Marijke op deze blog? Mail naar ggnetblogger@gmail.com